Bevrijdingsdag – ik vierde het met een deadline. Het betreft een artikel naar aanleiding van een onderzoek dat Vrouwen in Beeld liet uitvoeren over de positie en kansen van actrices in de Nederlandse audiovisuele sector. Surprise: ook hier is er geen sprake van gendergelijkheid. Om de moed erin te houden, eindigt het stuk met aanbevelingen. Codewoorden, intimiteitscoördinatoren, functionerende meldpunten, gratis kinderopvang, lichamelijke integriteit: zo kan het ook!
Als schrijvende monnik (die gehecht is aan haar ergonomische thuiswerkplek) probeer ik de week sociaal te houden. Daarom heb ik ochtend-check-ins met freelancende vrienden. We videobellen van 9:30 tot 10:00 uur en delen onze planning van de dag. We werken alledrie vanuit huis en dan is het eigenlijk best gezellig om de dag met een ‘collega’ te beginnen (en dan is het er ook nog eentje die je echt mag). Even de week doornemen bij het koffieapparaat en je targets bespreken – zelfs als we elkaar inhoudelijk nergens bij kunnen helpen. (Hij bouwt boulderroutes en websites, zij is celliste.)
Mijlpaaltje vieren
Op woensdag mocht ik naar een Kantoor fietsen. Ja! Onderweg zwaaide ik naar een kennis die zijn tuintje stond te besproeien. Er kwam een bekende de pont af, weer een vrolijke zwaai. En de aardige Iraanse man van de bakkerij schonk me een heerlijke kruidenthee, waarna ik me gelijk schuldig voelde dat ik geen fooi had gegeven.
Deze week heb ik twee opdrachten afgerond: het artikel over actrices (jawel), en de eindredactie van het SpeesBookLookPak van Anouk en Iris (denk: publicatie meets kledingstuk). Laatstgenoemde mijlpaal vierden we met een drankje op het terras.
Daarnaast was er een stukje kennisontwikkeling, want ik volg als kersverse toezichthouder bij ILFU de vierdaagse cursus ‘Toezichthouden in de Cultuursector’. Dat wordt gehouden in het Van der Valk Hotel bij Overamstel – in je hoofd toch echt de meest dodgy plek ooit? Blijkt allemaal reuze mee te vallen. (En wat doet een toezichthouder nou eigenlijk? Hierover binnenkort meer.)
Tot slot komt creatief duo Yellow Fever na een periode van zwangerschapsverlof weer op stoom. Vandaag een goede live brainstorm gehad in de zon over de video-installatie.
Tot zover in GTST: freelance life. Tot de volgende.
Poen, prestige & plezier versus ‘a day of one’s own’
02-05-2025
Poen, plezier en prestige. Van de Podcast over Poen leer ik dat een werkopdracht aan minstens een van deze drie voorwaarden moet voldoen – en het liefst een combinatie van de drie. Tijdens mijn vakantie ontving ik interessante aanvragen waar ik – met oog op de drie p’s – moeilijk nee op had kunnen zeggen.
De fysieke afstand maakte het heel eenvoudig om nee te zeggen. Eenmaal thuisgekomen dient het probleem zich opnieuw aan.
Je zou kunnen zeggen dat het een luxeprobleem is om de opdrachten voor het kiezen te hebben, maar ik had juist bedacht om niet meer fulltime te werken. Ik wil vrije tijd waarin de dag zich leeg voor me uitstrekt en ik mezelf kan afvragen: wat zal ik vandaag eens doen?
‘Dad, I don’t have anything else but this,’ zegt het personage Saxon over zijn werk in het HBO-serie The White Lotus (2025). ‘I don’t have any interests, I don’t have any hobbies, OK? If I’m not a success, then I’m nothing. And I can’t handle being nothing.’ In tegenstelling tot Saxon zou ik me prima vermaken met niets-zijn: een boekje lezen, koffie leuten, naar de sauna, gitaar spelen. Maar is dat eigenlijk wel zo? Door de constante druk(te) ken ik de ontspannen versie van mezelf amper nog.
Volgens de Koreaans-Duitse filosoof Byung-Chul Han leven we in een prestatiesamenleving waarin het positieve centraal staat, en er geen ruimte is voor het negatieve ('De vermoeide samenleving', 2010). Yes we can! Al dit ‘kunnen’ brengt helaas een verplichting met zich mee tot zelfverwezenlijking.
De Übermensch in de prestatiesamenleving is de zelfstandig ondernemer die niets moet van een meerdere, maar van alles kan. Die potentie moet je dan wel ten volle benutten, dat is je verantwoordelijkheid. Wie faalt, die heeft het aan zichzelf te danken.
Lanterfanteren
De zelfstandig ondernemer is haar eigen meester en slaaf. Ze vindt het moeilijk om nee te zeggen, checkt dagelijks Culturele Vacatures om te zien of ze met nieuw werk haar potentie nog beter zou kunnen verwezenlijken, post met regelmaat succesverhalen op LinkedIn, bezoekt ongemakkelijke netwerkborrels en werkt in de avonduren haar website bij.
Tegen een vervelende baas of manager kan je in opstand komen, maar zie maar eens tegen jezelf in opstand te komen, zegt Han. Tegenover poen, prestige en plezier plaatst de filosoof de contemplatieve toestand. Je raakt in die toestand door je computer uit te schakelen en niets te doen, lanterfanteren. Vrienden ontmoeten, dansen, feesten. Niet om op te laden van werk, maar puur omwille van het nietsdoen, dat je als heilig zou moeten beschouwen. Han haalt hiervoor zen-mediatie aan, de sabbat en rustdag.
Meditatie gaat me net een brug te ver, maar 'a day of one’s own' zie ik wel zitten. De vrijdag wordt mijn heilige dag. Braaf blok ik de vrijdagen in mijn werkagenda met een groen label. Rustdag, rustdag, rustdag, rustdag.
De volgende (werk)dag. Project A loopt uit. Op projectaanvraag B moet ik nog antwoorden. Opdrachtgever C vraagt of ik beschikbaar ben om een conferentie te helpen organiseren. D zegt dat er meer budget en uren zijn, als ik meer wil werken. Of ik dat wil?
Vertwijfeld staar ik naar de groen gelabelde oase in mijn agenda, het beloofde land.